En hoe het verder ging in 2016

Mijn tijd in Mwanza zit er bijna op. Het werk in het ziekenhuis loopt ten einde. Ik heb 2 keer een presentatie gegeven aan de staff, vnl artsen eigenlijk en een keer aan een klein groepje nurses van de kinderafdeling. Een over de voeding van brandwondenpatiënten en een over ondervoeding. Het ging best goed, maar jammer dat er zo weinig verpleegkundigen waren, die zouden daar meer aan hebben. Het papproject loopt. We hebben nu besloten 2x per dag pap te geven aan alle brandwondenpatiënten, dat is wat makkelijker voor de organisatie. Volgens de opperverpleegkundige varen de kinderen er wel bij, maar of het echt zo merkbaar is? Of …slijm, slijm?……..?? Verder heb ik deze week kennis gemaakt met de nutritionist van het ziekenhuis, zij was een tijdje met verlof, een ingepakte moslima. Ik heb haar verteld wat ik gedaan heb en geprobeerd haar het een en ander te leren. Morgen geef ik een kleine presentatie over ondervoeding op haar afdeling, de laatste.
Begin januari heb ik een tripje gemaakt naar Ukerewe, een eiland in het Victoria meer, 3 uur met de boot, daar werd ik opgehaald door de hulp van Anne die daar vandaan komt, ze vierde er oud op nieuw bij haar moeder. Ik ben er op bezoek geweest en heb ‘s avonds overnacht in een zeer simpel hotel. De volgende dag een tourtje gemaakt met een lokale gids over het eiland en ’s middags weer met de boot terug. Een eenvoudig, maar leuk uitje. Het weer in Mwanza is sinds december behoorlijk veranderd, het is heet en tot voor eergisteren regende het ook niet meer. Maar zondag heeft het verschrikkelijk geregend, gelukkig pas nadat we geluncht hadden in Tunza, een strand en lodge aan het Victoria meer. Erg mooie plek, we waren er met 2 Nederlandse cameramannen die een reportage gemaakt hadden over albino’s voor het Liliane Fonds, wordt ergens in maart uitgezonden op SBS6. Nu is het weer bloedheet na een regenachtige dag.
Mijn plannen voor de komeEn hoe het verder ging in 2016
Mijn tijd in Mwanza zit er bijna op. Het werk in het ziekenhuis loopt ten einde. Ik heb 2 keer een presentatie gegeven aan de staff, vnl artsen eigenlijk en een keer aan een klein groepje nurses van de kinderafdeling. Een over de voeding van brandwondenpatiënten en een over ondervoeding. Het ging best goed, maar jammer dat er zo weinig verpleegkundigen waren, die zouden daar meer aan hebben. Het papproject loopt. We hebben nu besloten 2x per dag pap te geven aan alle brandwondenpatiënten, dat is wat makkelijker voor de organisatie. Volgens de opperverpleegkundige varen de kinderen er wel bij, maar of het echt zo merkbaar is? Of …slijm, slijm?……..?? Verder heb ik deze week kennis gemaakt met de nutritionist van het ziekenhuis, zij was een tijdje met verlof, een ingepakte moslima. Ik heb haar verteld wat ik gedaan heb en geprobeerd haar het een en ander te leren. Morgen geef ik een kleine presentatie over ondervoeding op haar afdeling, de laatste.
Begin januari heb ik een tripje gemaakt naar Ukerewe, een eiland in het Victoria meer, 3 uur met de boot, daar werd ik opgehaald door de hulp van Anne die daar vandaan komt, ze vierde er oud op nieuw bij haar moeder. Ik ben er op bezoek geweest en heb ‘s avonds overnacht in een zeer simpel hotel. De volgende dag een tourtje gemaakt met een lokale gids over het eiland en ’s middags weer met de boot terug. Een eenvoudig, maar leuk uitje.
Het weer in Mwanza is sinds december behoorlijk veranderd, het is heet en tot voor eergisteren regende het ook niet meer. Maar zondag heeft het verschrikkelijk geregend, gelukkig pas nadat we geluncht hadden in Tunza, een strand en lodge aan het Victoria meer. Erg mooie plek, we waren er met 2 Nederlandse cameramannen die een reportage gemaakt hadden over albino’s voor het Liliane Fonds, wordt ergens in maart uitgezonden op SBS6. Nu is het weer bloedheet na een regenachtige dag.
Mijn plannen voor de komende tijd zijn nog niet helemaal duidelijk. Ik moet iig weg uit mijn B&B en Mwanza heb ik nu ook wel gezien. Ik zou het liefst in Tanzania willen blijven tot na Carnaval, maar of me dat gaat lukken in mijn eentje, zonder werk? Ik ga iig geval naar Arusha en wel met het vliegtuig, want nog een keer 14 uur in de bus daar heb ik geen zin in. Ik ga een paar dagen in de lodge zitten waar ik vorig jaar ook heb gezeten met mijn been in het gips, daarna moet ik nog wat tripjes zoeken en de 25ste ga ik voor een aantal dagen op bezoek bij een Nederlands project voor gehandicapte kinderen. Ik ga kijken wat ze doen met de ondervoede kinderen die daar komen en erover adviseren als het nodig is.
En wat gebeurde er gisteren? Ik had een paar dingen te doen in de stad en ging lunchen bij de pizzeria en toen ik er weer uitliep riep iemand mijn naam. Een slanke blanke man die mij nog kende uit Botswana, en toen hij zijn naam noemde wist ik het ook weer. 34 jaar geleden voor het laatst gezien! Dus we hebben geprobeerd het uur erna de 34 jaar bij te praten. Hij is bioloog en werkt voor drie weken aan een ‘sanitation’ project. Wat een toeval!
Dit was het voor deze keer, groeten van Jenny