Onderweg naar Mwanza
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Jenny
03 December 2015 | Oeganda, Kumi
Ha lieve vrienden, vriendinnen en familie
Bedankt voor alle reacties en mogelijke oplossingen, het loopt allemaal nog.
Na ruim een week in Kumi is het tijd om te vertrekken. Ik word met de ziekenhuisauto naar Kampala gebracht, en het duurt uiteindelijk toch weer ruim zes uur voordat ik afgeleverd word bij mijn hotel ondanks dat de drukte rondom het pausbezoek nog nauwelijks begonnen is. Het hotel valt een beetje tegen en Wifi werkt ongeveer een uur. Maar het ligt lekker in het centrum en ik ga op stap. Kampala is nog steeds even vreselijk, vooral het verkeer. Ik heb een late lunch in Java’s, een lunchroom met exorbitant hoge prijzen, maar na een week in de rimboe mag dat wel. De volgende dag ga ik op bezoek bij het Mulago Hospital, want daar hebben ze een brandwondenafdeling, ik word ontvangen door Annette, zij is catering officer, ze maakt het eten voor de patiënten klaar en ze bepaalt wat er aan wie wordt gegeven. Nu is even het geld op dus eieren, gemalen visjes, melkpoeder en dergelijk eiwitrijke toevoegingen kunnen dus nu niet. Daarna krijg ik een rondleiding over de afdeling, en de intensive care. Nou wat je daar allemaal ziet! Zie foto’s. Na een leerzame middag ga ik terug naar mijn hotel waar ik opgehaald word door een taxichauffeur die me naar Leo brengt. Leo is de broer van Paul en die woont al een aantal jaren in Kampala, met zijn vrouw en nog een zoon van 12. Daar blijf ik het weekend, gezellig met veel gepraat en lekker in de tuin zitten en vogeltjes kijken. We merken dus niets van het bezoek van de paus behalve op de televisie.
De reis naar Tanzania verloopt met een prettige halflege bus Via een mooi, groen en heuvelachtig landschap bereiken we na een uur of vier de grens. Daar ben ik altijd een beetje zenuwachtig voor, maar het loopt allemaal heel soepel, vooral de Tanzaniaanse grenscontrole stelt niets voor. Om half acht kom ik aan in Bukoba, het eindpunt. Helaas is het al donker en weinig tot geen straatverlichting en iedereen spreekt Swahili. Een knulletje brengt me lopend naar een eenvoudig hotel vlak in de buurt. Helaas is daar geen eten en ook geen bier. Dus ik koop wat in een snackshop en vind vlakbij het hotel een eenvoudig barretje waar het heel gezellig is. Gelukkig kunnen ze een beetje Engels, maar het bier is warm. ’s Nachts krijg ik verschrikkelijke buikkrampen en diarree, de snacks natuurlijk! De volgende ochtend loop ik wat rond in B en koop een kaartje voor de boot naar Mwanza ’s avonds. Het ligt leuk aan het Victoria meer, maar het regent pijpenstelen dus echt leuk is het niet. Ik heb een eerste klas hut die ik helaas moet delen met een jonge vrouw met kind, maar het kind slaapt gelukkig de hele nacht. Ik heb verschillende leuke gesprekken op de boot en ik zie zwermen met kingfishers aan de kade, zie foto. Ik geloof werkelijk dat ik langzamerhand een doorgewinterde reizigster aan het worden ben.
De volgende ochtend ben ik al heel vroeg bij Anne, mijn contactpersoon in het ziekenhuis en ook mijn gastvrouw. Ze heeft een gezellig huis en een prachtige tuin met veel vogels. En ook over mijn kamer mag ik niet klagen. ’s Middags ga ik naar het ziekenhuis en dat valt allemaal nog niet zo mee. Iedereen spreekt Swahili, ook de mensen die verantwoordelijk zijn voor de brandwonden patiënten. Anne betwijfelt of ik er veel kan doen(??). De volgende dag gaan we meteen voor twee dagen naar Sumve, een dorp ten noorden van Mwanza, anderhalf uur rijden, met de muziek van de Dijk op de achtergrond. Anne is ergotherapeut en doet oefeningen in het ziekenhuis met gehandicapte kinderen, ze hebben allen een vorm van cerebrale parese. Ik realiseer me weer wat de essentie van ergotherapie eigenlijk is. Ik geef zelfs een stukje voedingsvoorlichting aan de ouders van de gehandicapte kinderen. En dan gaan we weer naar huis.
Groeten van Jenny en sterkte met Sinterklaas enzo!
Bedankt voor alle reacties en mogelijke oplossingen, het loopt allemaal nog.
Na ruim een week in Kumi is het tijd om te vertrekken. Ik word met de ziekenhuisauto naar Kampala gebracht, en het duurt uiteindelijk toch weer ruim zes uur voordat ik afgeleverd word bij mijn hotel ondanks dat de drukte rondom het pausbezoek nog nauwelijks begonnen is. Het hotel valt een beetje tegen en Wifi werkt ongeveer een uur. Maar het ligt lekker in het centrum en ik ga op stap. Kampala is nog steeds even vreselijk, vooral het verkeer. Ik heb een late lunch in Java’s, een lunchroom met exorbitant hoge prijzen, maar na een week in de rimboe mag dat wel. De volgende dag ga ik op bezoek bij het Mulago Hospital, want daar hebben ze een brandwondenafdeling, ik word ontvangen door Annette, zij is catering officer, ze maakt het eten voor de patiënten klaar en ze bepaalt wat er aan wie wordt gegeven. Nu is even het geld op dus eieren, gemalen visjes, melkpoeder en dergelijk eiwitrijke toevoegingen kunnen dus nu niet. Daarna krijg ik een rondleiding over de afdeling, en de intensive care. Nou wat je daar allemaal ziet! Zie foto’s. Na een leerzame middag ga ik terug naar mijn hotel waar ik opgehaald word door een taxichauffeur die me naar Leo brengt. Leo is de broer van Paul en die woont al een aantal jaren in Kampala, met zijn vrouw en nog een zoon van 12. Daar blijf ik het weekend, gezellig met veel gepraat en lekker in de tuin zitten en vogeltjes kijken. We merken dus niets van het bezoek van de paus behalve op de televisie.
De reis naar Tanzania verloopt met een prettige halflege bus Via een mooi, groen en heuvelachtig landschap bereiken we na een uur of vier de grens. Daar ben ik altijd een beetje zenuwachtig voor, maar het loopt allemaal heel soepel, vooral de Tanzaniaanse grenscontrole stelt niets voor. Om half acht kom ik aan in Bukoba, het eindpunt. Helaas is het al donker en weinig tot geen straatverlichting en iedereen spreekt Swahili. Een knulletje brengt me lopend naar een eenvoudig hotel vlak in de buurt. Helaas is daar geen eten en ook geen bier. Dus ik koop wat in een snackshop en vind vlakbij het hotel een eenvoudig barretje waar het heel gezellig is. Gelukkig kunnen ze een beetje Engels, maar het bier is warm. ’s Nachts krijg ik verschrikkelijke buikkrampen en diarree, de snacks natuurlijk! De volgende ochtend loop ik wat rond in B en koop een kaartje voor de boot naar Mwanza ’s avonds. Het ligt leuk aan het Victoria meer, maar het regent pijpenstelen dus echt leuk is het niet. Ik heb een eerste klas hut die ik helaas moet delen met een jonge vrouw met kind, maar het kind slaapt gelukkig de hele nacht. Ik heb verschillende leuke gesprekken op de boot en ik zie zwermen met kingfishers aan de kade, zie foto. Ik geloof werkelijk dat ik langzamerhand een doorgewinterde reizigster aan het worden ben.
De volgende ochtend ben ik al heel vroeg bij Anne, mijn contactpersoon in het ziekenhuis en ook mijn gastvrouw. Ze heeft een gezellig huis en een prachtige tuin met veel vogels. En ook over mijn kamer mag ik niet klagen. ’s Middags ga ik naar het ziekenhuis en dat valt allemaal nog niet zo mee. Iedereen spreekt Swahili, ook de mensen die verantwoordelijk zijn voor de brandwonden patiënten. Anne betwijfelt of ik er veel kan doen(??). De volgende dag gaan we meteen voor twee dagen naar Sumve, een dorp ten noorden van Mwanza, anderhalf uur rijden, met de muziek van de Dijk op de achtergrond. Anne is ergotherapeut en doet oefeningen in het ziekenhuis met gehandicapte kinderen, ze hebben allen een vorm van cerebrale parese. Ik realiseer me weer wat de essentie van ergotherapie eigenlijk is. Ik geef zelfs een stukje voedingsvoorlichting aan de ouders van de gehandicapte kinderen. En dan gaan we weer naar huis.
Groeten van Jenny en sterkte met Sinterklaas enzo!
-
03 December 2015 - 21:18
Hans:
Jambo, mooie foto van de veerboot over het Victoriameer. Ziet er zeker niet overvol uit. Eigenlijk wel prima en georganiseerd. Ik heb toch grote bewondering voor je dat je op pad gaat naar Uganda en Tanzania en dat je ook nog een hele tijd in Mwanza aan de slag gaat. Een beetje jammer dat bij het eerste contact al de vraag op komt wat je precies kunt bijdragen in de komende periode. Of is het zo dat de plannen pas gemaakt worden nu ze daadwerkelijk zien en er dus zeker van zijn dat je er bent? Succes in ieder geval. Lfs. Hans -
05 December 2015 - 23:29
Barbera Van Houdt:
Hoi Jenny,
Alweer 2 verslagen van je gelezen.
Na de pakjes avond met de buren zit ik een beetje uitgepakt en uitgezakt op de bank en lees je berichten met al die info nog eens terug.
Ik lees net de reactie van Hans ( broer Hans?)
Ik vond het ook opvallend dat ze gelijk aangaven niet te weten of je veel kunt betekenen in het ziekenhuis.
In Oeganda was je toch ook in een brandwonden ziekenhuis? Zijn er veel kinderen met brandwonden om een bepaalde reden of is het gewoon zo dat er in elk land gewoon een aantal van die ziekenhuizen zijn die jijopzoekt?
Je reist heel wat af he, wat heb je al veel gedaan en gezien in die korte tijd en overal naar toe gebracht worden en opgehaald zo nu en dan. Men lijkt het echt leuk te vinden dat je er bent.
Ik ben benieuwd of je flink aan de slag gaat of vooral gaat reizen en mensen spreken.
Het was leuk met Linda in je huis, hoewel het een weekend was met veel slecht weer. Rowan en Max willen er binnenkort ook wel naartoe met mij maar ik weet niet of ik nog een keer wil. Moeten ze wel zelf gaan bedenken wat ze er graag willen ondernemen.
Ik vind je keuken wel netjes en leuk, maar je ouwe keuken vond ik geloof ik leuker.
Het is alweer een jaar geleden van mam he. Daar moet je misschien ook wel aan denken.
Nou Jenny, tot zover. Als ik nog in je huis wil bel ik Francien.
Ik wens je een hele fijne tijd, voorzichtig aan en niet met vreemde mannen meegaan...
De hartelijke groeten van Rowan, hier naast me.
Groetjes van Bar -
06 December 2015 - 18:55
Hupie En Aadje:
Hoi Jenny,
Geweldig om hier vanuit de Spaanse heuvels je avonturen te kunnen lezen.
Echt bewondering voor wat je allemaal doet, prachtig om iets te kunnen bijdragen ook al zie je niet meteen resultaat.
Hele fijne tijd nog en geniet van alle mooie ontmoetingen.
Liefliefs van ons XX -
08 December 2015 - 20:40
Marij:
Dag Jenny,fijn om weer wat van je te lezenJa ik vind je wel een wereldreiziger.Knap hoor.Met gewoon thuis blijven beleef je minder,maar het is ook veel simpeler.Maar het is je toevertrouwd.
Fijn dat je foto's meestuurt,
Groet,Marij -
09 December 2015 - 00:26
Jo Linssen:
Weinig toe te voegen aan alle reacties die je hebt gehad, gaat soms van het ene uiterste naar het andere, ik bedoel natuurlijk wat je allemaal meemaakt. De foto van de bonte ijsvogel is prachtig, heb je die zelf genomen ?
Hier is het druk , afgelopen week een nieuw boek van Toon Teeken , gepresenteerd in het Bonnefanten museum, weegt 2,5 kilo, dus je kunt voorstellen , dat is een heel gesjouw en na die presentatie al behoorlijk wat boeken verstuurd.
Ik dacht dat ik bericht kreeg als er een nieuwe reisverslag zou zijn , maar dat moet ik zelf bijhouden,,had pas een verslag van je gelezen, en zie dat dit reeds je vierde verslag is -
10 December 2015 - 14:12
Anja:
Jennyyyyy, wat ben je toch een bikkel!!!! Dat reist maar alleen, per bus, per veerboot, 's nachts aankomend door donker Afrika.;) Je bent een doorgewinterde wereldreizigster. Ik hoop dat alleen die ene persoon niet weet wat je in het ziekenhuis zou kunnen doen en niet de directie. Als die het ook niet weten dan ga je toch lekker terug naar Kumi. daar weten ze het wel en is nog genoeg te doen. Heel veel groeten van mij en geniet van je vakantie, want dat is het ook.
Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
